“En neşeli kahkahanda bile bir keder gizli.” derken, işte tam da bunu anlatmaya çalışıyordum. Senin şekerle tatlandırılmış gözyaşların var. Kahkahaların en gizli ağlama biçimin aslında. Herkesten gizliyorsun acılarını. Üstelik bu gizlediğin acıların üstünü gülüşünle örtüyorsun. Sorarım şimdi sana; senin acın kaç şekerli?”

Kahraman Tazeoğlu’nun BAŞKA kitabındaki bu satırları okuduğumda kitabın kapağı farklı bir anlama büründü. Belki de bu gülümseme bahsettiği ağlama biçimidir, kitabın içindekileri resmetmenin en uygun şeklidir demeden edemiyor insan. Adından da anlaşılabileceği gibi başka bir kitap bu. Şiir kitabı desem değil… Roman desem değil…  Kimi sayfalara kısa hikâyeler, kimilerine şiirler, kimilerine ise kendisine ait sözler serpiştirmiş Kahraman Tazeoğlu. Bu nedenle herhangi bir zamanda herhangi bir sayfayı açıp okuyabiliyor insan. Ayrıca kitabın bAŞKarizmalar bölümüne ait sözler zihni düşünmeye sevk ediyor. Kitap üzerine bir kez daha düşünülüyor. Akıcı ve etkili dili her satıra işlemiş. Aynı zamanda radyocu olan Tazeoğlu buğulu sesiyle de kendisine hayran olan bir kitleye sahip. Övgü dolu sözler değil de kendisine ait sözler yazılmalı aslında bir fikir edinebilmeniz için. Bu nedenle bir şiirinden alıntılarla bitiriyorum sözü:

“sana anlattıklarım neleri susuyor bir bilsen

ve anlatmadıklarım neleri söylüyor

boğazımı yırtarcasına susuyorum

ya verilmekten yıpranan cevaplardayım

ya sorulmamaktan solan sorularda

sen ıslatmasını bilmeyen bir yağmur oldun her akşam

ben ıslanmasını bilmeyen ahmak

bu yüzden aşık olamadık sırılsıklam

pimi çekilmiş coğrafyalarda

zaman ayarlı bir aşkın en tesirsiz parçasıydın

ve ben günah şeridinde hatalı sonlanandım

az gittim

uz bittim

hiç geldim

uyurken bile uykusuzluk akan gözlerinde

kaçan trenlerin hesabını istasyonlara kesen

kalabalıkta unutulmuş bir yalnızdın

kendine kaçak yolcular bindiren

her yolcuda kendini ihbar eden

…”