Türkler kültürlerini günlük hayata uyarlayan bir milletti. Orta Asya’dan günümüze kadar gelen bir kültürün temsilcisi olarak çeşitli mesleklerde faaliyet gösterir, yaptıklarını pazarlamasını bilirdi. Bu sayede ticareti öğrenmişlerdi. Türkler arasında yaygın şekilde kullanılan bazı meslekler vardı. Bunların arasında Halıcılık, Bakırcılık, Demircilik, Gümüşçülük gibi meslekler yer almaktaydı. Sanayinin ve teknolojinin ilerlemesi sayesinde neredeyse unutulan bu meslekler günümüzde son temsilcilerini bulundurur. Bu mesleklerden bir tanesi de Keçeciliktir.
Keçe yapımı Türk toplumuna orta asyadan günümüze kadar gelmiş bir mirastır. Geçmiş zamanlarda günlük hayatın vazgeçilmezi olan keçeler bugün ise unutulmaya ve tarihin derinliklerinde kaybolya yüz tutmuştur. Keçe’nin son dönemlerde yapıldığı ve merkezi konumunda olduğu il ise Manisa’dır. Eskiden Manisalı ustalar oldukça güzel keçe yapar bunu da pazarlamasını bilirlerdi. Bugün ise Keçeçilik kaybolan mesleklerin başında gelmektedir.
13. yüzyıl başlarından itibaren Manisa yöresine yerleşmeye başlayan Türkler, yerleşik düzenin benimsenmesinin ardından eski alışkanlıklarının bir çoğunu da sürdürme eğiliminde olmuştur. Başlıca geçim kaynağı hayvancılık olan Türklerin, bu hayvanların etinden sütünden ve derisinden faydalandığı bilinmektedir.
Yüzyıllar boyunca süren bu gelenekler ne yazık ki sanayileşmenin etkisiyle eski popülerliğini yitirmiş. Yörede sıkça kullanılan Keçecilik işte bu mesleklerin başında yer almaktadır. Bugün her ne kadar yapılıyor olsa da eski popülerliğini kaybetmiştir.
Orta Asya'dan Manisa yöresine kadar uzanan bir kültürün temsilcisi olan Keçicilik mesleği ve keçe yapımı yakın zamana kadar yaygı, kepenek ve koşum takımlarının parçası olarak günlük hayatımız da yer almış hatta vazgeçilmez unsur olmuştur. Bugün ise durumun çok farklı olduğunu görmekle beraber bu tür kültürlerin de teknolojiye yenik düştüğünü anlarız. Sanayileşme ve teknolojinin artması sebebiyle günlük hayatımızın vazgeçilmezi olan keçeler artık eksiki gibi üretilmiyor hatta tarihe gömülüyordu.
Manisa’da çok yaygın olarak kullanılan Keçeler bugün yok olma tehlikesi yaşıyor. Günümüzde yaşayan birkaç usta haricinde keçe yapan kalmamış. Bugün yapılan keçeler ise sadece turistik amaçla üretilir olmuş. Sipariş gelmemesi halinde ise hiçbir üretimin yapılmadığı bilinir. Bundan 50 yıl öncesine kadar Akhisar ve Kula’da bir keçe imalatçısı ve ustası faaliyet gösterirmiş. Zaman içerisinde eski kültürlerin unutulması nedeniyle bu ustalar atölyelerinin hayatiyetlerine son vermiş. Atölyeler kapanmış ve artık keçe üretimi durmuş.
Yaşanan hızlı değişim toplumda bir çok değer gibi keçeciliği de etkilemiş, yok olma tehlikesi ile karşı karşıya bırakmıştır. Bir kültürün yok olmasına seyirci olmak toplumun temelini derinden sarsar. Bu sebeple eskiden kalan bu mesleklerin günümüzde yeniden yaşatılabilmesi için çeşitli çalışmalar yapılmalı, devlet desteği ile birlikte bu çalışmalar geliştirilmelidir. Bu konuda her ne kadar Manisa Valiliği çalışma yapsa da, çalışmanın yeterli olduğu görülmemiştir. Eski kültürleri, meslekleri yaşatmak devletin temel bir politikası olmalıdır. Ancak işin ciddiyeti ortaya çıktığında biz de bu mesleklerin varlığını yeniden duymaya başlarız.
eşim Manisalı, yıllardır gider gelirim, birçok insan tanıdım, keçeciliğin orada yaygın bir zanaat olduğundan haberim hiç olmadı, epey bir unutulmuş demek
