Bab-ı Esrar… Yani sırlar kapısı… Yaklaşık yedi yüz yıl öncesini ve günümüzü birbirine bağlayan bir roman. Amerikalı, özgür ruhlu bir anne, Konyalı sufi bir baba ve Karen Kimya…

Ahmet Ümit, Mevlana ve Şems sevdasına sigorta şirketinde çalışan Karen Kimya’nın bir suçu açığa çıkarma çabasını eklemiş yani o çok sevdiği polisiye tarzını yer yer romana işlemiş. Mevlana ve Şems’in hikâyesini konu edinen birçok eser yazılmıştı fakat Bab-ı Esrar’dan sonra bu konunun daha çok gündeme geldiğini düşünüyorum.

 Roman her ne kadar iÅŸ seyahatiyle Konya’ya gelen bir kadını anlatıyormuÅŸ gibi baÅŸlasa da daha sonraları bu seyahati aslında kendi çocukluÄŸuna, acılarına, bilinçaltına kısacası kendisine yaptığı anlaşılıyor. Karen Kimya’nın rüyaları aracılığıyla yaptığı bu iç yolculuklarla da Mevlana ve Åžems’in buluÅŸmalarını, aralarındaki kuvvetli bağı ve Åžems cinayetini bölüm bölüm vermeye çalışıyor yazar. Parçaları bütünleÅŸtirmek de okuyucuya kalıyor.  Ayrıca romanın kurgusu içerisinde tasavvuf anlayışı basit, anlaşılabilir bir tarzda bazen küçük hikâyelere baÅŸvurularak anlatılmaya çalışılmış. Romanın kimi sayfalarında yer alan Mevlana ÅŸiirlerinin uyandırabileceÄŸi etkiden söz etmeye gerek yok. Åžiir sevmeyenlerin bile Mevlana’nın sözlerinden ne kadar etkilendiÄŸi bilinen bir gerçek. Romanın en önemli özelliÄŸi okuyanın aynı olaya farklı bakış açılarıyla bakabilmesi hatta kitaptan herkesin farklı duygularla ayrılabilecek olması. Bunu özellikle Åžems ve Karen Kimya’nın düşündüren, sorgulatan konuÅŸmaları saÄŸlıyor. Anlaşılması için bu konuÅŸmalardan alıntı yapmakta yarar var:

-       Kötülüğün olmadığı bir yerde iyiliÄŸin deÄŸeri bilinmez. Ve ne varsa hepsi içimizde. Celaleddin ÅŸu sözlerle anlatır bu hali: Bazen melekler kıskanır masumiyetimizi / bazen kötülüğümüzü görür de kaçacak yer arar ÅŸeytan. Hayat ÅŸekle sokulamaz; nefes hapsedilemez, istek baÄŸlanamaz, nefs hiçbir zaman tümüyle öldürülemez, iyi mi yararlıdır, yoksa kötü mü, her zaman bilinemez. Gün gelir bir kötülük, bin iyilikten daha faydalı olur.

Bir adım çekilerek alaycı bir gülümsemeyle süzdüm onu.

-       Yani ne kötülük yaptıysanız Mevlana için yaptınız, öyle mi?

Acıyarak baktı yüzüme.

-       Bak yine anlamadın. Kötülük ya da iyilik ne yaptıysam aÅŸk için yaptım. Hüdavendigar için deÄŸil.

-       Aynı ÅŸey deÄŸil mi?

-       DeÄŸil, aÅŸk yolculuÄŸu tek kiÅŸilik baÅŸlar, maÅŸukunu bulunca bir müddet iki kiÅŸiyle sürer, ama yolun sonunda yine tek başımıza kalırız. Bizde baÅŸlayan, bizde sona erer.